Trust اعتماد یا Mistrust بی اعتمادی؟

فیلسوفان به Trust اعتماد می‌گویند: دانش ویژه، دانش اخلاقی یا دانش حقیقت که به دلیل ارزش ذاتی آن است .

از نظر فیلسوفان Trust اعتماد ابزاری فراتر از همکاری برای ما فراهم می‌کند، اما این ابزار قبل از آنکه موجب همکاری شود باید موجه باشد.

گاهی اوقات Trust اعتماد ، همکاریِ کمی ‌را ایجاد می‌کند یا ممکن است به همکاری منجر نشود که در این صورت، Trust اعتماد کاملاً به فرد موردِاعتماد وابسته است اگرچه برعکس آن درست نیست مانند اعتماد کودکان و نوجوانان به مراقبت و توجهِ والدینِ خود در زمانی‌که به‌شدت بیمار می‌شوند یا مردمی‌که احساس می‌کنند در گرفتنِ حقوقشان ناتوان هستند و به کسانی که فکر می‌کنند می‌توانند به آنها کمک کنند، Trust اعتماد می‌کنند و آماده‌اند که هر نوع قراردادی را با آنها به امضا برسانند هرچند که ممکن است این قرارداد، یک قراردادِ اجتماعیِ هنجار نباشد (سیلوِرس[۱]، ۲۰۰۵).

از آنجا که بیماری یا ناتوانی نیازمند ارائه توجه و مراقبت است، لازم است که فردِ بیمار و ناتوان بتواند اعتمادِ دیگران را به خود جلب نماید. به‌همین دلیل مهم است که Trust اعتماد ، توجیه‌پذیر و قابلِ اثبات باشد.

بسیاری از افراد که درگیرِ بازیهای روانی مانند «خود ‌بیمار‌انگاری» یا «تمارض» می‌شوند به‌صورت واقعی یا آن‌طور که نشان می‌دهند بیمار یا ناتوان نیستند بلکه آنها از این روند برای جلب توجه کسی که می‌ترسند اعتماد ش را از دست بدهند، استفاده می‌کنند و با نیرنگ و ترفند، می‌خواهند نقشِ قربانی را بازی کنند و وقتی توجه فردِ موردِ اعتماد را به‌دست آوردند، آنگاه از نظر روانی، بازیِ تازه‌ای را با او آغاز کنند.

: Remembering a dear German language teacher (Marlies Lechtenberg) that in just one moment could form the Trust اعتماد

وقتی کسی در اطرافیان خود تجربۀ چنین بازیهایی را داشته باشد به‌سختی می‌تواند تشخیص دهد که شخصِ بیمار یا ناتوانی که در برابر خود می‌بیند، آیا قابلِ‌اعتماد هست یا نه؟

در عین حال نمی‌توان به عنوان یک انسان، به دلیل داشتن چنین تجربه‌هایی بی‌تفاوت به این یکی هم بود. چون ممکن است که این مورد، واقعاً نیازمند توجه و لایقِ Trust اعتماد ما باشد. در این‌صورت باید از هر فرصتی استفاده کرد و از ابزارهایی که می‌تواند خطر اعتماد را کاهش دهد، بهره جست.

اگر فردی که خود را ناتوان و بیمار نشان می‌دهد برای آنکه با دیگران بازی کند، چند بارِ دیگر از این ترفند استفاده کند بیانگر آن است که او «شخصیت» مستقلی ندارد و نسبت به رفتار خود هم ممکن است دانشی نداشته باشد.

فردی که هم دانش دارد و هم اخلاق‌مند است به جای آنکه چنین کسی را از خود دور کند یا به او اجازه دهد که به بازیهای روانی‌اَش ادامه دهد، توجه خود را به او بیشتر می‌کند اما نه نسبت به بیماری‌ یا ناتوانیِ ساختگی‌ او، بلکه به تناقضِ رفتاری پیش آمده تا بتواند او را به سمت حل‌کردن مشکل راهنمایی کند. همین رفتار نشان می‌دهدکه مردم می‌توانند با Trust اعتماد ، عزت‌نفس و بلوغ اخلاقی خود را نیز بهبود ببخشند. به‌ویژه اگر اعتماد با خوشبینی دربارۀ شخصیت اخلاقیِ دیگران همراه باشد. برای Trust اعتماد داشتن، ما می‌توانیم به خود و دیگران بیشتر احترام بگذاریم. بنابراین Trust اعتماد موجب می‌شود، به‌طور کلی بلوغ اخلاقی ما افزایش یابد و به‌همین دلیل و همان‌طور که «بایِر»[۲] می‌نویسد: « Trust اعتماد ، اساس اخلاق است».

اخلاق، یک شبکۀ همکاری را به وجود می‌آورد که با این روش، مردم به یکدیگر اعتماد کنند و Trust اعتماد ، جامعه را می‌سازد به این معنا که Trust اعتماد شهروندان در احترام و عمل به قراردادهای اجتماعی، جامعه را به «هنجاری» سوق می‌دهد. اگرچه به‌صورت آرمانی، چنین چیزی اتفاق نیُفتد. با این حال، امکان زندگیِ بهتر را برای مردم فراهم می‌کند تا آنجا کهTrust اعتماد ، اساس «سرمایۀ اجتماعی» است و مردم را قادر می‌سازد با یکدیگر برای اهداف مشترک با گروهها و سازمانها همکاری کنند و به‌همین دلیل جوامعی با اعتماد بالا دارای اقتصاد قوی‌تر نسبت به جوامع با Trust اعتماد پایین هستند (هاردین[۳]، ۲۰۰۲).

هرچند این حقایق، تنها در جوامعی درست و قابل بررسی است که Trust اعتماد مردم به یکدیگر، توجیه‌پذیر باشد و تمایل به موردِ اعتماد بودن، یک «نقص» تصور نشود و فرصتِ همکاری در آینده را از بین نبرد. اگر اعتماد نباشد و وجود اعتماد در مسیر قابل توجیه قرار نگیرد، ما نمی‌توانیم جامعه و اخلاق داشته باشیم و نمی‌توانیم به بلوغِ اخلاقی برسیم و در نتیجه استقلال، دانش، فن‌آوری و فرصتهای فراوانی برای همکاری با دیگران نخواهیم داشت. بنابراین ارزشِ Trust اعتماد به عنوانِ مبنایی برای هیجان‌رفتار و تن‌گفتار بیش از آن حدی است که تخمین زده می‌شود اگرچه به‌طور ‌کلّیTrust اعتماد کامل به یکدیگر درست نیست (بایِر[۴]، ۱۹۸۶).